دیدار یار غایب . . .

گویی به من الهام شده بود که برخیز و برو محبوبت را دریاب که او منتظر توست . 

چند ماهی بود که او را ندیده بودم . تنها فکرم این بود که بتوانم یک بار دیگر او را ببینم و به جمال محبوبم خیره شوم . بار دیگر 

گرمای آغوشش را حس کنم و بار دیگر بوسه ای بر قلب سخت و آهنینش بزنم .!!!!!!!!!!!!!!!!!* آری قلبی  که ماه ها دوست و

 همدمش را ترک کند قلب نیست ، پولادی است که به قالب قلب در آمده . . . آرزویم این بود که یک بار دیگر دست در دست او در 

شهر سیر کنم . چه روز هایی که با هم در خیابان هایی چون کاشفی و بهار و قائم و ... سیر می کردیم . یادش به خیر . 

آرزویم این بود یک بار دیگر دست نوازش بر سرش بکشم اما حیف که سرنوشت چیز دیگری برای ما مقدر کرده بود . 

با چشمانی پراشک و قلبی پرآه راه افتادم . حالم خراب بود . خراب . . . و راه افتادم .

.

.

.

آنطرف خیابان را نگریستم . خودش بود . مانند همیشه لباسی نقره ای رنگ به تن کرده بود . چشم در چشم یکدیگر شده به هم 

نگریستیم . آغوشش را باز کرد . من نیز دویدم و او را . . .

در همین حال احساساس لگدی مادرانه بر کمر خود کردم  . مادرم بود که می گفت : (( پاشو . برو چار تا نون از نونوایی بگیر . 

نون نداریم .))

 

 با چشمانی اشکبار به مادرم نگریستم و در همان حال باصدایی بغض آلود گفتم :

                                                 ****** دوچرخه ی عزیزم ! همیشه به یادت هستم ******

..................................................................................................................

  * راضی نیستم اگر با خوندن این حکایت فکر بد کردید !!!!!!

این حکایت در کتاب (( الارشاد الچروخ ))  ، باب حکایات ، به قلم ملا علی زاهدی ( حفظه الله ) نقل شده است .

ماجرای من و دوچرخه